آلودگی به شپش یا پدیکولوزیس از بیماری های اکتو پارازیتی است که در ساکنین اردوگاه ها ومکانهایی که استاندارد بهداشتی پایین است و استحمام دچار محدودیت می شود رخ می دهد.
شپش بیشتر در کودکان سه تا یازده ساله دیده میشود و در دختران در مقایسه با پسران شایع تر است. زیرا دختران معمولا مو های بلندی دارند و از وسایل شخصی دیگران مانند برس و گیره سر یا در مدارس گاها از مقنعه های سایر دانش آموزان استفاده میکنند. رختخواب های آلوده هم میتواند سبب ایجاد شپش سر شود.
معمولا از زمانی که شخص به شپش سر آلوده میشود تا زمان بروز علایم دوسه هفته طول میکشد. حتی ممکن است فرد به این عارضه مبتلا شده ولی هیچ علامتی نداشته باشد.
خارش شایع ترین علامت شپش سر است و پوسته پوسته شدن، قرمزی و عفونت از دیگر علایم این عارضه است. همچنین شپش بدن میتواند ناقل برخی از میکروب ها مانند «استافیلوکوک» یا «استرپتوکوک» ویا تیفوس و تب راجعه شپشی نیز باشد.
برای درمان شپش معمولا لوسیون و شامپو های مخصوص استفاده میشود اما این شامپو ها شپش را از مو جدا نمیکنند، تن ها آن ها را میکشند. بنابراین در کنار آن باید از یک شانه با دندانه های ریز هم استفاده کرد.
شامپوی پرمترین (Permethrin) به عنوان شامپوی ضد شپش باید 10 تا 15 دقیقه روی مو ها و کف سر فرد مبتلا به شپش بماند و سپس شسته شود و روز هشتم مجددا این شست و شو تکرار شود و تا دو روز بعد از این شامپو نباید شامپوی دیگری استفاده شود.
زمانی که یک نفر در خانواده آلوده میشود، بهتر است سایر اعضای خانواده هم از نظر دچارشدن به آن، بررسی شوند.
برای برخی افراد که نسبت به مصرف آن مقاومت نشان می دهند، استفاده از دارو های دیگری نظیر شامپوی لیندان یا گامابنزن توصیه می شود.
در کودکان کم سن و سال و زنان باردار مصرف «کروتامیتون» و «ترکیبات سولفور» توصیه می شود، زیرا این دارو ها عوارض کمتری در مقایسه با دیگر دارو ها دارند.
شپش بدن اگر بیشتر از ۳۶ ساعت از بدن دور باشد، می میرد. برای نابودی شپش، باید لباس ها و ملافه های آلوده را در کیسه نایلون نگهداری کرد و یا در آب جوش قرار داد.
بیشتر بدانید: