آلودگی به شپش

آلودگی به شپش یا پدیکولوزیس از بیماری های اکتو پارازیتی است که در ساکنین اردوگاه ها وجا هایی که استاندارد بهداشتی پایین است و استحمام دچار محدودیت می شود رخ می دهد.

شپش بیشتر در کودکان سه تا یازده ساله دیده می‌شود و در دختران در مقایسه با پسران شایع‌ تر است. زیرا دختران معمولا مو های بلندی دارند و از وسایل شخصی دیگران مانند برس و گیره سر یا در مدارس از مقنعه‌ های سایر دانش‌ آموزان استفاده می‌کنند. رختخواب های آلوده هم می‌تواند سبب ایجاد شپش سر شود.

معمولا از زمانی که شخص به شپش سر آلوده می‌شود تا زمان بروز علایم دوسه هفته طول می‌کشد. حتی ممکن است فرد به این عارضه مبتلا شده ولی هیچ علامتی نداشته باشد.

خارش شایع‌ ترین علامت شپش سر است و پوسته‌ پوسته شدن، قرمزی و عفونت از دیگر علایم این عارضه است. همچنین شپش بدن می‌تواند ناقل برخی از میکروب ها مانند «استافیلوکوک» یا «استرپتوکوک» ویا تیفوس وتب راجعه شپشی نیز باشد.

برای درمان شپش معمولا لوسیون و شامپو های مخصوص استفاده می‌شود اما این شامپو ها رشک را از مو جدا نمی‌کنند، تن ها آن ها را می‌کشند. بنابراین در کنار آن باید از یک شانه با دندانه‌ های ریز هم استفاده کرد.

شامپوی پر‌م ترین به‌ عنوان شامپوی ضد شپش باید 10 تا 15دقیقه روی مو ها و کف سر فرد مبتلا به شپش بماند و سپس شسته شود و روز هشتم مجددا این شست‌وشو تکرار شود و تا دوروز بعد از شامپو نباید شامپوی دیگر استفاده شود.

زمانی که یک‌ نفر در خانواده آلوده می‌شود، بهتر است سایر اعضای خانواده هم از نظر دچارشدن به آن، بررسی شوند.

برای برخی افراد که نسبت به مصرف آن مقاومت نشان می‌ دهند، استفاده از دارو های دیگری نظیر شامپوی لیندان یا گامابنزن توصیه می‌ شود.

در کودکان کم سن و سال و زنان باردار مصرف «کروتامیتون» و «ترکیبات سولفور» توصیه می‌ شود، زیرا این دارو ها عوارض کمتری در مقایسه با دیگر دارو ها دارند.

شپش بدن اگر بیشتر از ۳6 ساعت از بدن دور باشد، می‌ میرد. برای نابودی شپش لباس ها و ملافه های آلوده به شپش، آن ها را درکیسه نایلون‌ قرار داد یا جوشانید.